یک روز پدر بزرگم برام یه کتاب دست نویس آورد، کتابی کهبسیار گرون قیمت بود، و با ارزش، وقتی به من داد، تاکید کرد که این کتاب مال توئه مالخود خودته و من از تعجب شاخ در آورده بودم که چرا باید چنین هدیه با ارزشی رو بی هیچ مناسبتی به من بده.
من اون کتاب رو گرفتم و یه جایی پنهونش کردم، چند روز بعدش به من گفت کتابت رو خوندی؟ گفتم نه، وقتی ازم پرسیدچرا گفتم گذاشتم سر فرصت بخونمش، لبخندی زد و رفت، همون روز عصر با یک کپی از روزنامه همون زمان که تنها نشریه بودبرگشت اومد خونه ما و روزنامه رو گذاشت روی میز، من داشتم نگاهی بهش مینداختم که گفت این مال من نیست امانته باید ببرمش، به محض گفتن این حرف شروع کردم با اشتیاق تمام صفحه هاش رو ورق زدن وسعی میکردم از هر صفحه ای حداقل یک مطلب رو بخونم.

وقتی خدایم در اولین دیدار میگوید بخوان ما را
چه ترس از ظلمت شب ها به هنگامی که نور آسمانها و زمین آغوش بگشاید و میگوید عزیزم اگر حاجتی داری اینک بخوان ما را ، که من حاجت روا کردن برای بنده ام را دوست دلرم
تو آیا هیچ میدانی خدایم کیست ؟ چنان با من به گرمی او سخن گوید که گویی جز من او را بنده ای در این زمین و آسمان نیست
هزاران شرم از آن دارم چنان با او به سردی راز میگویم که گویی من جز او ، یکصد خدا دارم .

اگر قرار است قانونی برای شاد بودن داشته باشید ، بگذارید این باشد
برای شاد بودن من لازم نیست حتما چیزی در زندگی ام رخ دهد !
زندگی موهبتی است که به من داده شده و من از ان لذت میبرم !

رسم ” خوب” ها همین است
حرف آمدنشان شادت می کند
و ماندنشان
با دلت چنان می کند
که هنوز نرفته
دلتنگشان می شوی

دنیا دنیا دلتنگتم خوبِ من...